De eerste 100 meter
Afgelopen weekend heeft Kimberly haar eerste 100 en 200 meter wedstrijd gelopen, haar eerste echte wedstrijd. De proefwedstrijd een week geleden in Vught verliep meer dan prima. Ze liep toen 12:05 op de 80 meter en 22:89 op de 150 meter. Schijnbaar een hele nette tijd voor iemand die net is begonnen. Deze zaterdag was ze anders dan normaal, meer gespannen. Best logisch eigenlijk, want waar het vorige week om een proefwedstrijd ging, is dit een echte tegen andere para-atleten. Ze was vanaf het moment dat ze wakker werd gespannen, vervelend en emotioneel. Dat was best lastig voor mij, maar gelukkig op weg naar Breda hebben we samen de spanning enigszins ontmanteld.
Toen ik dit eerste stukje uitwerkte was Kim de warming-up bezig, al wil ze wel de verkeerde kant van de baan starten. Alles was toen uit mijn handen, waar ik heel blij mee was. Voor zover ik iets kon doen, heb ik het gedaan. Nu is het aan Kimberly…
14:75 – De eerste 100 meter zitten er op.
Kim heeft een tijd van 14:75 gelopen en kwam als eerste over de streep. Ondanks een enorm slechte start wist ze de gaten weer dicht te lopen. Ik ben geen expert, maar dit kreeg ze voor elkaar doordat de rest wel goed ging. Blijkbaar gebruikte ze haar armen goed gaf Arno aan. Dadelijk bij de 200 meter gaat hij haar een beetje coachen bij de start zodat deze hopelijk beter zal gaan.
Wat wij hebben geleerd is dat we de afstand van Kim’s startblok moeten weten en een meetlint in haar wedstrijd tas doen. Op die manier nemen we een twijfelpunt en beslissing weg. Gewoon afstand tot de streep meten, blok in de grond stampen en starten!
Hier hebben we nog niks aan voor de komende 200 meter over een half uurtje. Jammer dat ik de start nauwelijks mee ga krijgen. Ik sta nu aan de andere kant van de baan. Maar goed het kan niet anders, anders zie ik heel weinig. De warming-up is trouwens weer een feest, nu wil ze de verkeerde kant op lopen op de baan. Dan kan ze de bocht lekker aansnijden met haar goede been. Zo werkt dat niet mevrouw Alkemade.
31:45 – Dat was dan de eerste 200 meter.
De start ging nu een stuk beter. Ik had door zitten rekenen, lekker lineair, wat Kimberly potentieel kon lopen als ze het zelfde tempo zou blijven lopen als vorige week toen ze de 150 meter liep. Ze zou er dan iets langer dan 30 seconden over doen. Maar iets wat een man die we vanochtend spraken zei over de 200 meter, is mij bij gebleven en kwam tijdens Kim’s race tot uiting. Hij zei: “Na ongeveer 150 meter wissel je van energiesysteem en dan lijkt het alsof diegene die dat niet doen sneller worden. Maar feitelijk worden de snelste trager.” Dat zag ik gebeuren net nadat Kim de bocht door was. Ze viel ogenschijnlijk ineens terug omdat Cheyenne haar begon bij te halen. Heel interessant om te zien. Goed, weer iets nieuws geleerd!
Dat was het weer voor vandaag, nog even de kapstok uithangen.
Want daarvoor ben ik meegekomen, echt aanmoedigen doe ik ook niet. Ik ben veel te bang dat ik Kimberly afleid als ik als een bezetene aan de kant van de baan ga staan schreeuwen. Nee, ik help Kim om alles te regelen voor en erna. Op deze manier blijft alles bij Kim en haal ik alleen de obstakels weg zodat zij zo hard mogelijk kan rennen.
Mocht je vragen hebben over deze ervaring, of wil je meer weten, laat het me weten in een comment.