Ik was mijn handen voor de zoveelste keer vandaag. Mijn huid is kapot.
De zeep steekt in de duizenden kleine wondjes die zijn ontstaan door het constant ontvetten van mijn handen. Ik kijk om en zie mijn partner.

‘Weet je, het doet inmiddels echt pijn, waarom blijf ik dit doen?’
‘Om mij en de andere mensen in je omgeving te beschermen.’
‘Ja, maar…. Dit doet echt pijn. Wat is nou erger even goed ziek zijn en dan klaar zijn. Of de hele dag pijn lijden, omdat je handen helemaal naar de klote zijn?’
‘Nou, je vader het ziekenhuis in helpen omdat jij je handen niet wilde wassen. Dat lijkt me erger.’
‘Ja, OK… maar we komen toch al bijna niet buiten. Ik heb mijn vrienden al maanden niet meer gezien en Zoom of Houseparty komt me echt de strot uit.’
‘Tja, dat is vervelend lieverd. Maar het is niet anders.’

Geïrriteerd ram ik de kraan dicht en droog ik mijn pijnlijke handen. Vervolgens open ik het potje vettigheid dat een kunstmatig beschermlaagje aanbrengt op mijn gehavende tengels en palmen.
‘Pfff… Zin in een potje Mario Kart?’