De stikstofproblematiek is bijna net zo oud als de klimaatcrisis. We zien het al jaren aankomen. Roos legt het hier haarfijn uit aan en bij de Rabobank en toch weet je eigenlijk zeker dat er niks mee gaat gebeuren.
Boeren verdienen te weinig voor hun werk.
Boeren worden gedwongen om mee te gaan in destructieve praktijken om hun hoofd boven water te houden.
Boeren worden door populisten opgestookt om hun woede te richten op de verkeerde partijen, puur voor politiek gewin.
Er is nog veel meer mis. Maar ik vind het belangrijk om dit te delen.
Soms zeg je te weinig, maar meestal te veel en wanneer je dit doet doel je meer schade dan goed. Hoe voorkom je dit?
Vind jij deze aflevering waardevol?
♥Like, 🗣Reageer of 🎁Deel. Dan help je de podcast verspreiden en help je andere genuanceerd te leren denken.
Cato beoefende het soort publiek spreken dat de massa kon raken. Hij geloofde dat degelijke politieke filosofie zorg droeg voor een strijdvaardig element.
Maar niemand heeft hem dit ooit zien oefenen in het bijzijn van anderen en niemand heeft hem ooit een speech zien oefenen.
Wanneer hem verteld werd dat het volk hem beschuldigde voor zijn stilte, antwoorde hij: “Het is beter dat ze mijn leven niet beschuldigen. Ik zal enkel spreken wanneer ik zeker ben dat het niet beter is om het niet uit te spreken.”
Plutarchus, Cato de Jongere, 4
De uitspraak, “Spreken is zilver, zwijgen is goud” komt nauw overeen met wat Cato en Plutarchus proberen te zeggen. Hoewel iedereen weet dat ze soms beter iets niet kunnen zeggen, doen we het allemaal. Sommigen vaker dan anderen.
Maar soms is de best optie om de open deur toch even in te trappen. Maar hoe weet je wanneer je dit wel of niet moet doen?
Het makkelijkste antwoord is “dat weet je niet”. Maar het makkelijkste antwoord is niet altijd het juiste. Het simpele antwoord is, “dat weet je nog niet”. Het woord “nog” is het belangrijkste stukje uit de gehele zinssnede. Het geeft aan dat je de tijd moet nemen. Daar gaat het vaak fout, we nemen vaak niet de tijd om een probleem te benaderen van verschillende standpunten.
Zeker niet als het om woorden gaat. Een reactie is zo gegeven, in een opwelling is het gedaan. Maar was dit ook echt wat je vindt nu je meer weet? Wat vervolgens nog ergerlijker is dat we geleerd worden om altijd achter onze woorden en acties te blijven staan.
Dit laatste is de reinste onzin, dit is een vorm van absoluut denken en non-logica. Want zijn uitspraken uit jouw tijd als kind feitelijk correct? Iedereen kan een moment uit zijn verleden bedenken waarvan zij nu weten dat ze onzin verkondigde. Maar daar sta je inmiddels toch ook niet meer achter, of wel?
Wat je wel of niet uitspreekt is afhankelijk van zowel de persoon als de situatie waarin jullie je bevinden.
Zoals je misschien hebt meegekregen is mijn partner een Paralympisch top atleet en ik weet dat zij de meest kritische persoon is ten op zichten van zichzelf, wanneer het aankomt op haar sport. In middels heb ik zoveel loopjes van haar gezien en gesprekken met haar gehad dat ik weet wanneer ze een fout maakt. Inmiddels heb ik ook een goed gevoel voor wanneer ze dit zelf ook inziet en wanneer niet.
Op basis van dit inzicht besluit ik om een fout te belichten of buiten de focus te houden. Je hoeft niet altijd op het falen te wijzen. Je hoeft ook niet altijd iemand veren in zijn reet te steken.
Het is een keuze die je maakt omdat het ten goede komt aan de uitkomst. Om dit vaker goed dan fout te doen moet je de tijd nemen.
De “Go, go, go”-mentaliteit van onze maatschappij is daarom vaak contraproductief. Het verhindert ons de tijd te nemen om tot een weloverwogen besluit of actie te komen. Gelukkig hebben we vrijwel altijd de keuze om “nog” niets te doen.
Gebruik de tijd die je hebt, zelfs wanneer je denkt dat je die niet hebt en spreek pas wanneer je weet dat het iets toevoegt en dat het gezegd moet worden.
Help mij om deze podcast verder te ontwikkelen door te abonneren op dit kanaal via:
Meest recente aflevering ⬆
Wil je kunnen mee praten over de Nuanced Podcast en vele andere dingen? Kom eens langs in onze Discord-server “The Coffee Corner”. Hierin houden we je op de hoogte van alle nieuwe afleveringen van de Nuanced Podcast en andere van mijn projecten
Ongecontroleerde passies zitten ons in de weg. In deze aflevering meer over de gevolgen van ongecontroleerde passie en hoe je er toch je voordeel mee kan doen door het te controleren.
Vind jij deze aflevering waardevol? ♥Like, 🗣Reageer of 🎁Deel. Dan help je de podcast verspreiden en help je andere genuanceerd te leren denken.
Muziek: Abstract Aprils – Daring Remedy
Onthoudt dat niet alleen de wens voor rijkdom en bezit ons verlaagd en onderwerpt.
De wens voor vrede, vrije tijd, reizen en leren doen hetzelfde.
Het maakt niet uit wat het externe ding is, de waarde die we het geven onderwerpt ons aan elkaar.
Waar het hart naar verlangt, daar schuilt onze zwakte.
Epictetus, Leergesprekken, 4.4.1-2
Hoewel vrede, vrije tijd, reizen en leren geen slechte dingen zijn op zichzelf, kunnen we er ook in doordraven. Vaak geven we het veel te veel aandacht. Zoveel dat wat onze aandacht echt moet hebben over het hoofd wordt gezien.
Deze ondoordachte focus veroorzaakt problemen in andere aspecten van ons leven. Diegene die te veel de nadruk legt op vrije tijd, vergeet wellicht te werken of zich te ontwikkelen. Diegene die enkel en alleen wil reizen verwaarloost het thuisfront en komt bij thuiskomst in de problemen.
Passie verblind
Wanneer ons hart regeert steken we te veel energie in dat waar ons hart ons op richt. Soms is dit een hobby, andere keren een persoon.
Hoe vaak hoor je wel niet dat een vriend zich verwaarloost voelt wanneer een nieuwe geliefde in ons leven opduikt?
Hoeveel partners voelen zich niet achtergesteld ten opzichte van de hobby van hun geliefde?
Passie verbrand
Wanneer we ons volledig storten op dat ene ding, dan is de intensiteit zo hoog dat we uitbranden. We zijn gepassioneerd in ons werk, steken er te veel tijd in en zodra het project is afgerond voelen we ons zo leeg en moe dat we niets anders kunnen doen dan uitrusten. Dan kijken we terug op het effect en hoewel het eindresultaat daar is. Is het pad dat we gebruikten om daar te komen onherstelbaar verbrand.
Met dit pad doel ik op vriendschappen en middelen. Alles moest wijken om het doel te bereiken. Met een ravage tot gevolg.
Passie eindigt in tranen
Soms tranen van geluk, maar vaker van verdriet. Wanneer je iets op deze basis doet, dan weet je dat het ten einde zal komen. Soms sneller dan je wilt en dit kan verdriet met zich meebrengen. Dit verdriet kan verlammend zijn wanneer het je treft.
Ongecontroleerde passie is een zwakte. Omdat het je omgeving vervaad, sloopt en misère brengt. Zelfs wanneer je gepassioneerd bent over positieve dingen, dan nog zal het schade doen.
Passie moet altijd gebalanceerd worden, met een plan en rationaliteit. Wanneer jij deze zaken niet zelf ter tafel kan brengen dan heb je hier een ander bij nodig.
Een ander die wel die route en functie kan bieden als tegenwicht aan jouw vuur, want anders eindigt het gegarandeerd met verdriet en schade.
Waar het hart naar verlangt, schuilt onze zwakte
Help mij om deze podcast verder te ontwikkelen door te abonneren op dit kanaal via:
Genot en verlangen benaderen ons dag in, dag uit. Op de lange termijn vaak met negatieve gevolgen voor onze gezondheid en omgeving. Hoe gaan we hiermee om?
Vind jij deze aflevering waardevol? ♥Like, 🗣Reageer of 🎁Deel. Dan help je de podcast verspreiden en help je andere genuanceerd te leren denken.
Rovers, perverselingen, moordenaars en tirannen: Verzamel voor inspectie van de zogenaamde genoegens.
Marcus Aurelius, Overpeinzingen, 6.34
Geniet van het leven. Het is een prima mantra. Wat alleen bijzonder is, is dat waar we genoegen in nemen, ons op de lange termijn vaak bijt.
Denk maar aan het gebruik van zogenaamde “genotsmiddelen” zoals alcohol, drugs en roken. Alcohol zorgt regelmatig die avond nog voor problemen wanneer je een slechte dronk hebt. Dit kan ook gebeuren in het geval van drugs en roken is op de lange termijn een sluitmoordenaar.
Maar ook genotsmiddelen als eten. Instinctief neigen mensen naar zoet en vet voedsel. Iets waar onze hersenen graag dopamine op afgeven omdat het evolutionair gezien waardevolle voeding is.
Het brengt ons veel energie en anders reserves in de vorm van lichaamsvet. Maar ons eten is, zeker in West-Europa, niet schaars en we verbruiken er minder van omdat voor velen van ons weinig lichamelijk werk verzetten.
Nee, koffie halen voor je collega’s is geen zwaar fysiek werk!
Hoe gaan we om met onze genoegens? Ik denk dat we in eerste instantie onze genoegens zo veel mogelijk moeten vermijden zodat de gewoontes rondom genot niet ontstaan of worden afgebroken.
De aarzeling die ontstaat voordat je toegeeft aan genot heeft zijn waarde. Die aarzeling is een signaal dat de aandacht mag hebben.
Iedereen kent deze aarzeling. Moet ik dit biertje wel nemen? Want ik voel je al wat licht.
Ik vind dit heerlijk eten, maar zal ik nog een portie pakken?
Zal ik nog een rondje spelen vanavond of is rust nu meer waard?
Dit soort vragen zijn waardevol en niet te negeren, maar om bewust te beantwoorden. Want soms moet je dat biertje nemen of nog een portie pakken.
Maar het moet geen slechte gewoonte worden, het moet een keuze blijven. Je wilt geen bezopen volgevreten aso zijn, die toegeeft aan ieder genot. Dit zal leiden tot het einde van je succes.
Genot is een test van controle. De vraag wanneer het zich aandient is eigenlijk altijd:
“Is dit een moment om van te genieten, of is dit gewoon een moment?”
Help mij om deze podcast verder te ontwikkelen door te abonneren op dit kanaal via:
Bescheidenheid en aandacht voor je omgeving zijn van groot belang en het is iets dat Epictetus eeuwen geleden benoemde en tegenwoordig nog relevant is.
Vind jij deze aflevering waardevol?
⭐Like, 🗣Reageer of 🎁Deel. Dan help je de podcast verspreiden en help je andere genuanceerd te leren denken.
Muziek: Abstract Aprils – Daring Remedy
Onthoudt dat je het leven benadert als een banket. Wanneer iets rond gaat en jou bereikt, steek je hand uit en neem een bescheiden portie. Passeert het je? Stop het dan niet. Heeft het jou nog niet bereikt? Verlang er niet naar en wacht tot het je daadwerkelijk bereikt. Ga op deze manier om met kinderen, een partner, een verbeterde positie en rijkdom. Op een dag zal dit gedrag je waardig maken voor een banket met de goden.
Epictetus, Enchiridion, 15
Wat Epictetus hier beschrijft vindt ik schitterend. Want met kansen in het leven gaat het vaak zo. Ze komen en passeren, soms zonder dat je er van profiteert. Je kan jezelf tactisch opstellen zodat je er klaar voor bent wanneer het zo ver is, maar er zijn geen garanties.
Wanneer de kans voor het grijpen is neem er dan van. Weet alleen ook dat er meer gaat komen en neem niet zoveel dat er niets over blijft voor anderen.
Dit laatste is iets waar een elite wat van kan leren. Ze pakken wat ze pakken kunnen en vullen hun zakken en wanneer iemand hen op dit gedrag aanspreekt dan zeggen ze “Wat, het mag toch? Volgens de wet doe ik niets verkeerd.”
Nee, inderdaad, technisch gezien doet deze persoon niets verkeerd. Maar het feestje is vervolgens minder voor iedereen. De sfeer wordt verknald omdat, hoewel er voldoende is voor iedereen een klein aantal personen besloot om meer te nemen dan ze nodig hadden.
Ja, dit is een commentaar over onze maatschappij en het gedrag van de meest welvarenden. Want natuurlijk verdienen mensen loon na werken, en het nemen van risico mag beloond worden omdat de risico’s groter zijn. Maar wanneer de verdiensten van een CEO 250x groter zijn dan die van zijn gemiddelde werknemer, dan is er wat mis.
Een CEO die niet de ondernemer was die het bedrijf startte en dus niet eens 1% van het risico draagt voor het succes van de onderneming. Dan mag je jezelf afvragen, voegt deze persoon 250x meer toe aan een onderneming dan de gemiddelde werknemer?
Dit is een duidelijk voorbeeld van te veel van het banket nemen. Er blijft minder over voor alle lagen onder deze persoon. Tot de consument aan toe.
Natuurlijk is er een reden dat deze persoon een groter deel van de verdiensten krijgt. Een netwerk wordt geopend, innovaties worden doorgevoerd, de financiële huishouding is beter op orde. Maar dan nog is dat niet 250x meer waard dan de werkzaamheden van de gemiddelde medewerker van een onderneming.
Om dit verder te onderstrepen een recent voorbeeld. Booking.com ontsloeg in 2020, 25% van het personeel en vroeg staatssteun aan, ondanks dat het de jaren er voor miljarden winst boekte.
Om later dat jaar de eigen prestatie regels met terugwerkende kracht aan te passen zodat de top van het bedrijf miljoenenbonussen ontvingen. Dit is niet alleen te veel van het banket nemen, maar het banket eerst ook nog eens aanhouden. Deze ronde had de managers van Booking.com immers gepasseerd.
Ze betalen de staatssteun nu terug. Maar ongeveer 4500 mensen zijn hun baan kwijt. We nemen maar aan dat het goed betaalde functies zijn, dus laten die een salaris hebben van € 50.000 per jaar, het gemiddelde in Nederland is 36.000 per jaar.
Dan betaalt Booking.com nu 225 miljoen minder aan salarissen uit. Dit bedrag is geen afrondingsfout, maar ze betalen hun top alsnog de bonus miljoenen uit. Ondanks dat ze hun prestatietarget niet haalden.
Hoewel ze de staatssteun, tussen aanhalingstekens, netjes terugbetalen. Maar het graaien van de top heeft toch plaatsgevonden.
Ja, dit is nog steeds graaien, de leiding van Booking.com is een voorbeeld van iemand die het banket leegrooft, maar omdat iemand ze er op aanspreekt, wordt er wat teruggelegd op het dienblad. Wat ze teruggeven is de marge van het totaal terug betalen.
Dit zegt heel veel over de cultuur aan de top van dit soort grote bedrijven. Ze zijn er niet om wat bij te dragen aan de maatschappij, aan het feestje. Ze zijn er om het voor zichzelf en hun directe omgeving zo goed te maken en diegene die ze niet kennen interesseert ze niks.
In een goede wereld willen we het met zijn allen goed hebben. Dan moeten ervoor zorgen dat ook de mensen die we niet kennen het goed hebben. Het banket moet rond gaan onder alle aanwezigen. Doen we dit niet kunnen we vooruit kijken naar een hele lelijke wereld.
We zijn al een heel eind op weg naar die lelijke wereld.
Help mij om deze podcast verder te ontwikkelen door te abonneren op dit kanaal via:
Vind jij deze aflevering waardevol? ⭐Like, 🗣Reageer of 🎁Deel. Dan help je de podcast verspreiden en help je andere genuanceerd te leren denken.
Muziek: Telepathic Teddy Bear – The Remnants Of Wil
Dit is de ware atleet, de persoon in rigoureuze training tegen valse indrukken. Blijf sterk, jij die lijdt, wordt niet gevangen genomen door je indrukken. De strijdt is hard, de taak goddelijk. Want je verdient meesterschap, vrijheid, geluk en rust.
Epictetus, Leergesprekken, 2.18.27-28
Als partner van een TeamNL atleet vind ik dit een prachtig citaat. Want ik zie mijn partner dagelijks trainen om sneller te worden, zowel fysiek als mentaal.
Die fysieke training is wat je verwacht, sterker worden op de gebieden die haar beter maken in wat ze moet doen, door middel van krachttraining. Technische training om de te verbeteren aspecten van haar sport te verbeteren.
De mentale training is totaal iets anders dan ik vooraf had gedacht. Want bij het gros van de atleten zit het fysieke aspect, daarmee zowel technisch als kracht, wel snor. Wat er tussen de oren gebeurd is doorgaans de doorslaggevende factor.
Dit zie je goed in wedstrijden. Want het wordt ons vertelt dat de meeste atleten pieken tijdens wedstrijden. Maar laat ik duidelijk zijn, dit is zelden het geval. Op het moment dat je móét presteren, tik je meestal een punt aan binnen de marge van jouw trainingen.
Simpel gezegd, jouw prestatie in de wedstrijd zal dicht bij de prestatie liggen van jouw meest voorkomende training. Ik heb Kimberly harder zien lopen op trainingen dan in wedstrijden. Haar snelheid in een wedstrijd heeft weinig te maken met wat haar lichaam kan, haar lichaam zal zich schikken naar wat het kent van de training.
Wat haar prestatie zal verbeteren of verminderen heeft te maken met hoe ze op dat moment mentaal in de wedstrijd zit. Voelt zij zich sterk en goed, zal ze het niveau van een betere training aantikken. Voelt zij zich slecht tikt ze het niveau van een slechte training aan.
Maar hoe beïnvloed je dit? Door het niveau van je training te verhogen. Door het inspanningsniveau van een slechte training zo dicht mogelijk bij dat van een goede training te laten liggen. Zo bereidt je jezelf voor op de storm. Door altijd, ook wanneer je geen zin hebt, zo veel mogelijk te geven op het moment dat het er niet toe doet.
Dan hoeft je minder te vertrouwen op het mentale aspect, want dan kan je lichaam op automatische piloot al behalen wat jij er van verwacht.
Dit is verre van makkelijk! Altijd de maximale inspanning van jezelf vragen is bijna onmogelijk en toch moeten we daar naar streven, want anders zal onze teleurstelling ons in een onnodige vicieuze cirkel duwen.
Dit geldt niet alleen voor sport, dit geldt voor alle aspecten van ons leven. En ja, dit soort intensiteit is vermoeiend, maar het brengt als beloning het meesterschap, de vrijheid en het geluk waar naar je verlangd.
Zaterdagavond 5 juni vanaf tien over half 8 loopt, Kimberly Alkemade, de finale 200 meter tijdens het EK Para Atletiek in Polen, tegen onder andere Marlène van Gansewinkel.
Ik zal de link naar de livestream achterlaten in de beschrijving van deze aflevering zodat je mee kan kijken naar de race.
Veel plezier!
Help mij om deze podcast verder te ontwikkelen door te abonneren op dit kanaal via:
